BEN ELHAMDÜLİLLAH MÜSLÜMAN’IM YAŞASIN BARIŞ :Türklerin ve Kürtlerin birbirine karşı kazanacakları bir zafer yok. Kazanacakları tek bir zafer var o da birlikte kazanacakları bir zaferdir..

Allah'ın Resul'ü der ki  "Siz kendiniz için arzu ettiğinizi kardeşiniz içinde istemedikçe iman etmiş sayılmazsınız." Türkler Kürt kardeşleri için Kürtler de Türk kardeşleri için huzur ve barış istemedikçe iman etmiş sayılmaz."

"Allah bizi farklı farklı yaratarak birbirimizi öldürelim diye mi var etti? Hayır öyle değil. Aslında ve bu farklılıkları Allah, kendi azametinin delili olarak vermiş. Yani Allah ayetlerinde diyor ki Kürt'ün varlığı benim delilimdir. Sen Kürt yoktur dersen ayeti inkar edersin. Bizim öteden beri yaptığımız yanlışlıklardan bir tanesi budur

Ey insanlar, gerçekten, biz sizi bir erkek ve bir dişiden yarattık ve birbirinizle tanışmanız için sizi halklar ve kabileler (şeklinde) kıldık. Şüphesiz, Allah katında sizin en üstün (kerim) olanınız, (ırk ya da soyca değil) takvaca en ileride olanınızdır. Şüphesiz Allah, bilendir, haber alandır. (Hucurat Suresi, 13)

“Göklerin ve yerin yaratılması ile dillerinizin ve renklerinizin ayrı olması, O’nun ayetlerindendir. Şüphesiz bunda, alimler için gerçekten ayetler vardır.” (Rum Suresi, 22)

“Böylece Sur’a üfürüldüğü zaman artık o gün aralarında soylar yoktur ve (üstünlük unsuru olarak soyluluğu) soruşturmazlar da.” (Müminun Suresi, 101)

Tarih göstermektedir ki, "öfkeli soy koruyuculuğu", pagan veya dinsiz toplumlara ait bir hastalıktır. Bu toplumlarda her zaman için ırk, soy ve kabile üstünlüğüne dayalı iddialar ve buna dayalı çatışmalar var olmuştur. Çünkü insanlar üstünlüğü ırk, soy, kabile gibi özelliklerde aramışlardır. 

Oysa Kuran'daki ifadeyle "...izzet ve gücün tümü Allah'ındır..." (Yunus Suresi, 65)    İnsanlar ise ırkları, renkleri, derileri fark etmeksizin Allah tarafından yaratılmış olan, Allah'a son derece muhtaç aciz varlıklardır. Hepsi de ölüme mahkumdur. Dolayısıyla bir insanın diğer bir insana veya bir toplumun diğer bir topluma karşı bir "izzet", yani üstünlük iddiasında bulunmaya hakkı yoktur. Nitekim bu saçma iddialar, ölümle birlikte unutulup gidecektir. Kıyamet günüyle ilgili bir ayette bu gerçek şöyle bildirilir:

Ayette bildirildiği gibi ölüm anında, kıyamet gününde ya da ahirette ırk, renk, etnik köken gibi unsurların hiçbir önemi olmayacaktır. O an önemli olan tek şey, kişinin Allah'a yakınlığı ve Allah'ın rızasını kazanıp kazanmadığı olacaktır. O gün kimse kimseye soyunu, ırkını soracak bir durumda da olmayacaktır. Bugün soylarından dolayı azgınlaşanlar, taşkınlık yapanlar, insanları öldüren, hatta diri diri yakanlar, o gün hangi soydan olurlarsa olsunlar ne kadar aciz ve muhtaç durumda olduklarını kavrayacaklardır.

IRKCILIK MİLLİYETÇİLİK İLE İLGİLİ HADİSLER

Allah Resûlü sallallahu aleyhi ve sellem buyurdu: 

Irkçılığa (asabiyyeye) çağıran Bizden değildir; ırkçılık için savaşan Bizden değildir; ırkçılık üzere, asabiyye uğruna ölen Bizden değildir." (Müslim, İmâre 53, 57, hadis no: 1850; Ebû Dâvud, Edeb 121; İbn Mâce, Fiten 7, hadis no: 3948; Nesâî, Tahrim 27, 28)

"Asabiyet (kavmiyetçilik) dâvâsına kalkan, onu yaymaya çalışan, bu dâvâ yolunda mücâdeleye girişen Bizden değildir." (Ebû Dâvud, Edeb 112)

Vasîle bin el-Eskâ (r.a.) anlatıyor: "Ben, 'Yâ Rasûlallah! Adamın kendi kavmine bir zulüm üzerine yardım etmesi asabiyetten (ırkçılıktan) mıdır?' diye sordum. Hz. Peygamber (s.a.s.): "Evet" buyurdu." (İbn Mâce, Fiten 7, hadis no: 3949; Ebû Dâvud, Edeb 121, hadis no: 5119; Ahmed bin Hanbel, 4/107, 160)

Rasûlullah (s.a.s.)'a soruldu: "Kişinin soyunu, sülâlesini (kavmini, ulusunu) sevmesi asabiyet (kavmiyetçilik, ırkçılık) sayılır mı?" Hz. Peygamber şöyle cevap verdi: "Hayır. Lâkin kişinin kavmine zulümde yardımcı olması asabiyettir/kavmiyetçiliktir."(Ahmed bin Hanbel, 4/107, 160; İbn Mâce, Fiten 7, hadis no: 3949)
"Zulüm ve haksızlıkta kavmine yardıma kalkışan kişi, kuyuya düşmüş deveyi kuyruğundan tutup çıkarmaya çalışan gibidir." (Ebû Dâvud, Edeb 113, 121, hadis no: 5117)

"Kim kâfir olan dokuz atasını onlarla izzet ve şeref kazanmak düşüncesiyle
sayarsa, cehennemde onların onuncusu olur." (Ahmed bin Hanbel, 5/128)

"Bir kısım insanlar vardır ki, cehennem kömüründen başka bir şey olmayan adamlarla iftihar ederler, övünürler. İşte bunlar ya bu övünmeden vazgeçerler, ya da Allah nezdinde, pisliği burunlarıyla yuvarlayan pislik böceklerinden daha değersiz olurlar." (Ahmed bin Hanbel, 2/524; Ebû Dâvud, Edeb 111)

"Aziz ve Celil olan Allah sizden câhiliyye devrinin kabalığını ve babalarla övünmeyi gidermiştir. Mü' min olan, takvâ sahibidir. Kâfir olan ise şakîdir. Siz, Âdem'in çocuklarısınız. Âdem de topraktan yaratılmıştır. Bazı adamlar, (kâfir olarak ölen) kavimleriyle övünmeyi terketsinler. Çünkü onlar cehennemin kömüründen bir kömürdürler, yahut onlar, Allah indinde burnu ile pislik yuvarlayan pislik böceğinden daha aşağıdırlar." (Ebû Dâvud, Edeb 120, hadis no: 5116)

"Müslüman cemaatten ayrılan ve itaat yolunu terketmiş olarak ölen kimsenin ölümü, câhiliyye ölümüdür. Ümmetime karşı harekete geçerek mü'minin imanına saygı duymaksızın ve sözleşmeli bulunduğu kimseye karşı olan ahdine vefâ göstermeksizin suçlusuyla suçsuzuyla bütün ümmetimi vurmaya kalkışan kimse Benim ümmetimden değildir. Asabiyet/ırkçılık duygusuyla öfkelenen, asabiyet uğruna savaşırken yahut ırkçılık dâvâsı güderken körü körüne açılmış bir bayrak altında ölen kimsenin ölümü câhiliyye ölümüdür." (Müslim, İmâre 57; Nesâî, Tahrim 27; İbn Mâce, Fiten 7; Ahmed bin Hanbel, 2/306, 488.

"Kim hevâsına uyarak bâtıl yolda cenkeder, kavmiyetçiliğe (asabiyet) çağrıda bulunur veya kavmiyetçiliğin sevkiyle öfke ve tehevvüre kapılırsa, câhiliyye ölümü üzere (kâfir olarak) ölür." (İbn Mâce, Fiten 7)

"Bir kimseyi ameli geri bırakmışsa, nesebi, soyu onu kurtaramaz, yükseltemez, ilerletemez." (İbn Mâce, Mukaddime 17, hadis no: 225)

"Allah indinde en şerefliniz takvâca en ileri olanınızdır. Arabın Arap olmayan (acem) üzerine bir üstünlüğü yoktur. Arap olmayanın da Arap üzerine bir üstünlüğü yoktur. Siyah derili olanın beyaz derili üzerine bir üstünlüğü yoktur, beyazın da siyah derili üzerine bir üstünlüğü yoktur. Üstünlük sadece takvâ iledir." (Cem'u'l-Fevâid, 1/510, hadis no: 3632)

LANETLİ ÜSTÜN IRKÇILIK

a) Her şeyden önce insanlar arasında var olan farklılıklar bir tahakküm etme, üstünlük sağlama ya da egemenlik kurma vasıtası değil, bir tanışma ve dayanışma vasıtası olmalıdır.

b) Hiçbir insan doğuştan imtiyazlı ya da doğuştan eksik değildir.

c) Bir insanın A ırkından ya da B ırkından olması kendi elinde değildir. Dolayısıyla insanın kendi seçmediği şeylerle övünmesi mantıklı olmadığı gibi, bu sebeple kınanması ya da hor görülmesi de insanca değildir.

d) Bir insanın kadın ya da erkek olması önemli bir imtiyaz olmadığı gibi, A milletinden ya da B milletinden olması da önemli değildir.

e) İnsanın asıl üstünlüğü, asıl büyüklüğü ve asıl şerefi, yaratıcısına karşı duyduğu sorumlulukla doğru orantılıdır. Kim ne kadar kendisini Allah’a karşı sorumlu hissediyor ve gereğini yapıyorsa üstünlük ve şereften en büyük payı o almaktadır.

f) Bir insan kendi ırkını ve ırkdaşlarını sevebilir; ancak bu sevgi başka ırklardan olanlara karşı bir nefrete dönüşmemelidir.

YAŞASIN BARIŞ :

Türklerin ve Kürtlerin birbirine karşı kazanacakları bir zafer yok. Kazanacakları tek bir zafer var o da birlikte kazanacakları bir zaferdir..

Bugün yaşadıklarımız bir intihar ideolojisine benziyor.. Birbirimizi öldürerek kendimize zarar veriyoruz.. Kör bir savaştır bu. Haklı olmak, kimseye haksızlık etme hakkı vermez.. Ve bu kirli savaşta herkesin haklı gerekçeleri yanında haksız fiilleri de sözkonusu..

Ulus devlet dönemi bitti. Sınırlar kalkarken, bu coğrafyaya yeni kanlı sınırlar çizmek tarihin akış yönüne karşı kürek çekmekten başka bir anlam taşımaz..

Bağımsız bir Kürdistan hayali, Kürtlerin İran’a, Türkiye’ye, Irak Arap yönetimine karşı zaferle kazanılacak bir savaşı ile mümkün.. Kürt birliğini, bölünmüş bir Türkiye, bölünmüş bir İran, bölünmüş bir Irak, bölünmüş bir Suriye ile başarabilirsiniz.. Bunu kimle, kimin adına, nasıl gerçekleştireceksiniz..

Bölgenin her yerine dağılmış Kürtleri nasıl toplayacaksınız. Kürtlerin hepsi buna “evet” diyecek mi? Kürt coğrafyası denilen bölgedeki Türkleri, Arapları, Süryanileri ne yapacaksınız..

Türk’le Kürt etle tırnak gibidir. Ayıramazsınız.. Hepimizin kanında ötekinin kanı var. İş ortağı, akraba bir halkız biz.. Ayıramazsınız..

Irkçılığın her türlüsü lanetlidir.. İlk haram, ilk lanet ırkçılığadır.. “Fikri kavmiyyeti tel’in ediyor peygamber”

Doğduğumuz ana-babayı biz seçmedik, doğduğumuz zamanı, toprağı biz seçmedik, derimizin rengini bir seçmedik, cinsiyetimizi biz seçmedik.. Bundan dolayı üstün veya geri olamayız..

Zaza’sı, Sorani’si, Gurmanço’su buna razı olacak mı? Kürt feodaller, Kürt Müslümanları, laik, sosyal bir Kürdistan’a evet diyecek mi?

Musul petrollerini çıkın, hangi ekonomik güçle bunu yapacaksınız.. Musul petrollerinde elbette Kürtler de pay sahibi.. Şiiler, Araplar ve Türkmenlerin hakkı ne olacak.

Petrol barışın yakıtı değilse savaşın aracı olur..

Barış süreci ile ilgili olarak varılan karar akl-ı selimin zaferidir..

Kapsamlı bir Anayasa değişikliği ile herkesin inandığı gibi yaşayabileceği, düşündüğünü özgürce ifade edebileceği, dini, mezhebi, etnik, ideolojik, politik, felsefi ve vicdani çoğulculuğa imkân tanıyan bir Türkiye’yi hayata geçirmemiz gerek..

Yeni bir Türkiye kurulacak ve herkes orada kendine bir yer bulacak.

Burası Hz. Adem’in ülkesidir. Hz. Nuh’un, Hz. İbrahim’in ülkesidir. Her insan biraz Anadoluludur.. Çünkü burası Ademoğullarının kadim yurdudur. Hiç bir ırka ait olamaz bu topraklar. Bu topraklar Kudüs’ü mikad alanı içindedir ve arzı mev’uddur.. Bu toprakların hakimi değil, hadimi olunur ancak..

Şimdi ırmak yatağına dönüyor.. Şimdi kan ve gözyaşının yerini barış ve kardeşlik alacak..

Baharla birlikte silahların bırakılması gündeme gelecek inşallah.

Birileri bu toprağın çocuklarının kanları ve gözyaşları üzerine kendilerine iktidar ve servet üretmek istiyor. Bu kanlı ve kirli savaşın ucuz askerleri olmayalım.. Bu soğuk savaş tuzağına düşmeyelim..

Dün açıklanan mutabakat metni yeni Türkiye’nin en büyük sorunlarından biri olan terör sorununun çözümü istikametinde, doğru yönde ileri doğru atılmış bir adımdır.. Bu adımların arkası gelmeli..

Sorun sadece Türk-Kürt sorunu değil.. Kürtlerin de kendi aralarındaki sorunları aynı çoğulcu anlayışla çözmesi gerek.. Dindar Kürtler, geleneksel yapılar, herkes rekabet içinde işbirliği yapmanın bir yolunu bulmalı. En tepede İslam kardeşliği bizi bir araya getirecektir..

Dün Aynel Arab’da IŞİD saflarında, PYD’ye karşı savaşan Kürtlerin varlığını unutmayalım. Dünkü IŞİD’in Aynel Arab’da, PKK ve Barzani’ye, uluslararası koalisyona rağmen nasıl bir baskı kurduğunu da hatırlayalım..

Birbirimize rağmen başarı şansımız yok. Ama birlikte çok daha fazlasını kazanabiliriz..

Unutmayalım: Tefrika girmeden bir millete düşman giremez, toplu vurdukça yürekler onu top sindiremez.

Bu barış Araplar için de model oluşturmalı.. Bir adım sonrası, bölgede aramızdaki sınırları kaldırmalıyız..

Mevcut kavga; İsrail ve bölge dışı güçlerin bölgeye yerleşmesi ve altyapımızın çökertilmesi, darbeler, savaşlar ve terör için uygun bir zemin oluşturuyor..

Şimdi belki Barzani ile konuşup dağdan ineceklerin istihdamı, sosyal güvencesi, sivil hayata, iktisadi hayata meşru bir şekilde katılmaları, bir aile düzeni kurmaları için de bir şeyler yapmak gerek.

Bu kan ve gözyaşı bitsin artık.

Analar ağlamasın..

Selam ve dua ile..

YENİAKİT / Abdurrahman Dillipak

100 YILLIK PRANGA KIRILIYOR

28 Şubat 2015 gününü tarih sayfalarında apayrı bir yere konumlandırınız. Bu gün Dolmabahçe'de Hükümet ile HDP heyetinin ortak açıklamasıyla, Yeni Türkiye gelecek tarihinin yönünün çevrildiğini not ediniz. Dolmabahçe'den verilen mesaj şudur: 100 yıllık pranga kırılıyor. Ülkemizin kutlu yürüyüşü önündeki çok önemli bir set yıkılıyor. Türk-Kürt kardeşliği, küresel engelleri deviriyor. Büyük Türkiye'nin önü açılıyor.

2005-2015 arasında 10 yılda yazılmış diriliş hikayesini hiçbir zaman unutmayınız. Bugünlere kolay gelinmedi. Kardeşlik yürüyüşü 2005'te Diyarbakır meydanında Başbakan Tayyip Erdoğan'ın (Cumhurbaşkanı) tarihi konuşmasıyla başlamıştı. 2005-DIYARBAKIR:Tayyip Erdoğan, Kürt sorununun çözümünün anahtarını elinde tutan güçte bir liderdi.

Cesurdu. Kürt sorununu çözebilmek için 'olmazsa olmaz' özelliklerin birçoğuna sahipti. 2005'te Diyarbakır'a gidip, "Kürt sorunu vardır ve devletin bugüne kadar yaptığı hatalardan dolayı özeleştiri yapıyorum. Birlik ve kardeşlik yürüyüşünü başlatıyorum"demişti. Bugüne dek hiçbir Türk lideri, ülkenin 'tarihi' ve 'en sancılı' sorununa ilişkin böylesine özlü konuşma yapmamıştı. Diyarbakır'da attığı 'büyük' bir adımdı. Yeni Türkiye'nin bölgesel güç kavramının ilan edilmesiydi. Konuşmayla sadece Türkiye içi bir meseleye neşter atmıyor, Ortadoğu'nun da kaderini değiştirecek bir hamleyi başlatıyordu. 

2013 Nevruz deklarasyonu

Türk-Kürt kardeşliğini kırmak için o günden sonra yerli-yabancı birçok odak uğraştı. Kritik kavşaklardan geçildi, 2013 Nevruz'unda, Türk-Kürt kardeşliğinin önündeki setleri yıkacak İKİNCİ HAMLE geldi. Abdullah Öcalan, Ortadoğu'daki gelişmeleri iyi okumuş, yepyeni bir döneme Türkiye ile beraber imza atmak için çok önemli bir açıklamayla ortaya çıkmıştı."Yeni bir süreç başlıyor" mesajı: Ortadoğu ve Orta Asya halkları artık uyanıyor. Kendine ve aslına dönüyor.

Birbirine karşı kışkırtıcı savaşlara artık dur diyor. Bugün artık yeni bir Türkiye'ye, yeni bir Ortadoğu'ya uyanıyoruz. Silahlı direniş sürecinden, demokratik siyasi sürece kapı açılıyor. Siyasi, sosyal ve ekonomik yanı ağır basan bir süreç başlıyor. Demokratik hakları özgürlüğü eşitliği esas alan bir anlayış gelişiyor. SİLAHLAR SUSSUN, FİKİRLER KONUŞSUN. Silah değil, siyaset öne çıkıyor. Zaman çatışmanın değil, ittifakın ve helalleşmenin zamanıdır.
Çanakkale'de omuz omuza şehit düşen Türkler ve Kürtler, 1920 Meclis'ini birlikte açmışlardır. Ortak geçmişimizin ortaya koyduğu gerçek, ortak geleceğimizi de birlikte kurmamız gerektiğidir.
2015-DOLMABAHÇE: Başbakan Yardımcısı Yalçın Akdoğan-İçişleri Bakanı Efkan Ala ve HDP heyeti, tarihi deklarasyonu açıkladı: "Barışa giderken, demokratik bir çözüme ulaşmak temel hedeftir. Asgari müştereğin sağlandığı ilkelerde silahlı mücadeleyi bırakma temelinde stratejik ve tarihi kararı vermek için PKK'yı bahar aylarında olağanüstü kongreyi toplamaya davet ediyorum. Bu davet, silahlı mücadelenin yerini demokratik siyasetin almasına yönelik tarihi bir niyet beyanıdır." Akdoğan son noktayı koydu: "Silahsızlanma ve tam anlamıyla bir eylemsizliğin hayata geçirilmesi çok önemlidir."

SONUÇ: Zamanın ruhunu okuyamayan tarihin çöp sepetine giderdi. Suyun akışına direnenler uçuruma sürüklenirdi. Buna asla izin verilemezdi. Bin yıllık kardeşler Türkler ve Kürtler kökleri üzerinden yeniden doğmaya ve ayağa kalkmaya karar verdi.
2015 Nevruzu'na giderken yeni müjde geldi. BÜYÜK TÜRKİYE'NİN YOLU AÇIK OLSUN 

TAKVİM / Bülent Erandaç

BARIŞ

Barış ateşi yeniden bulmaktır.
Barışa yer açmak değil, her tarafımızı barış ve kardeşlik gerçeğiyle süslemek gibi.
İnsanların kanına değil.
İnsanlığın soyuna girmek gibi. 

***

Şimdi, insanları silahla baş göz eden sistemin, demokratik sistemle yer değiştirmesinin mevsimindeyiz.
Bütün halkları kucağına sığdıran toprakların barış ikliminde.
Meselenin siyaset tarafına bakmıyorum.
Silahların gölgesinden ağaçlarına gölgesine uzanacak zamana bakıyorum. 

***

Yıllarca yazdık. "Ahmed Arif'in prangalar eskittiği hasret, hepimizin hasretiydi.
Zulamızdaki resimler, birbirimizden saklamadığımız resimlerdi.
Güneşi aydınlığımızla boyarken, yüreklerimizin kapılara dayanmasının tek sebebi sevgiydi.
Memleket sevgisi." 

***

Kaç kez haykırdık. "Kürt böreğimiz vardı, hepimizde gizli kalmış Kürt inadı!
Soframızdaki ekmeği misafirimiz yesin diye, birbirimizi yerdik.
Kürdili hicaz şarkılarımız vardı, efkarımıza efkar katardık.
Kekik kokulu baharları aynı anda hissederken, kayıpları arayan otobüs yolcularıydık.
Allah'ın suyunu bizlere parayla satanlara karşı direnirken, aynı toprağın çocuklarıydık.
Nimetlerin yoksulu, zahmetlerin zengini.
Birbirine bakan resimlerimiz var.
Kardeş olmuş isimlerimiz." 

***

Kötü bir zaman diliminden geçtik.
Bu ülkenin anneleri savaş istemiyor.
Omuzlarda tabut görmek istemediğimiz zamanlara uzanmak istiyoruz.
Şehitlerden medet umarak siyaset yapmanın da sonu gelmeli.
Barıştan korkmanın lüzumu yok.
Uzlaşmasız toplumlar birbirini tüketir. 

***

Demokrasi; kestiği ekmeğin dilimlerini eşit dağıtmanın resmidir.
Eğer ruhumuzda gerçek bir barışı hissedebiliyorsak.
Dildeki silahları da susturmaktan yanayım.
Barış sadece silahsızlık değildir çünkü. 

***

Gökyüzü mavi kalsın.
Çocuklarımız canlı kalsın.
Siyasetin silahsız olanı da
çocuklarımıza miras kalsın.

TAKVİM / HAKKI YALÇIN

DERİN ODAKLARIN 7 HAZİRAN PLANI

Erdoğan'ın 30 Ocak 2009'da İsrail Cumhurbaşkanı Şimon Peres'e, "One minute" tokadı atmasından sonra, Türkiyemiz, MİLLİ VE BAĞIMSIZ politikalarına hız vermişti. Avrasya'nın en güçlü devleti olma yolunda ilerlemeye, 2023 yılında BÜYÜK TÜRKİYE olmayı kafasına koymuştu. Ankara, Londra'nın arka bahçesi olmaktan çıkarılmıştı.
Küllerinden doğan ülkemizi tökezletmek, durdurmak, yolundan çevirmek isteyen New York, Londra, Berlin-Tel Aviv hattında oturan ÜST AKIL, ne yapacaklarını masaya yatırdı. 2013-
2014-2015 yıllarına yönelik bir Türkiye Stratejisi hazırladılar. Bu strateji 3 AYAK üzerine oturtuldu:
Birinci Ayak: 2013 yılında başlatılacaktı. Sokaklarda kaos ve Cunta hareketiyle, Tayyip Erdoğan liderliğindeki iktidar zayıflatılacak. Bunun için, Gezi sokak hareketleri, Mısır ve Ukrayna'da aynı zamanda başlatıldı. Arkasında CHP vardı. 17/25 Aralık'ta Fethullah Gülen cuntası darbe teşebbüsünde bulundu.
Erdoğan'ın kararlı tutumu sonucu, Türkiye'de kamu düzeni, uçurumun eşiğinden döndü.İkinci Ayak: 30 Mart yerel seçimlerinde, Erdoğan'lı AK Parti, yüzde 40 altına düşürülecek. Ankara ve İstanbul belediye başkanlarını CHP kazanacak. 10 Ağustos Cumhurbaşkanlığı seçimlerini Erdoğan'ın kazanması engellenecek.
Üçüncü Ayak: 7 Haziran seçimlerinde, Davutoğlu'nun 330 milletvekili alması engellenecek. Yeni Anayasa çıkarılamayacak.

Derin manevralar

ÜST AKIL, en iyi beyinlerini görevlendirdi. Yeni Türkiye'yi tökezletecek derin manevralar üzerinde harıl harıl çalışıyorlar. Bu yolda, 2 aşamalı, "PARLAMENTO'DA KAOS VE SOKAKTA KAOS" isimli planları hazır: 1- Yeni Parlamento'da KAOS: HDP'nin barajı aşması üzerine kurgulandı. HDP'nin 60'a yakın milletvekili çıkarması sağlanacak.
AK Parti, 330 ve hatta 300 altına düşürülecek. Cumhurbaşkanı Erdoğan kuşatılacak. 2- Sokakta KAOS: HDP'nin barajı aşamaması üzerine kurgulandı.
Kandil'deki baronlar, Irak ve Suriye'deki gelişmeleri fırsatçılığa çevirme peşindeler.
Türkiye'de barışa yanaşmama karşılığında DERİN AMERİKA- AVRUPA- İSRAİL'DEN önemli destekler aldıkları anlaşılıyor.
İngiliz basını ısrarla "Bölgesel Parlamento" tezgâha şimdiden başladı.
7 Haziran sonrasında da 'Kürtler Meclis dışında bırakıldı' kampanyasına geçecekler.
Derin odakların, bu sinsi planına karşı, elbette Yeni Türkiye liderliğinin karşı hamleleri olacak. HDP barajı aşamadığı takdirde, yabancı odakları şaşkına çevirecek hamle, "Kısa zamanda, Yeni Türkiye, Yeni Anayasa'ya kavuşacak.
Yüzde 10 barajı olmadan ÇOK ERKEN SEÇİME gidilerek, yabancı oyunlar alt üst edilecek."

SONUÇ: 7 Haziran'dan Başbakan Davutoğlu, en az 330 milletvekili alarak çıktığı takdirde, artık eski Türkiye'ye dönüş asla olmayacak. Eski Türkiye'nin yıkılan duvarları arasında ÜST AKLIN yerli ve yabancı uşakları da kalacak.
Eskimiş muhalefet dağılırken, yeni liderler gelecek. 2015-2019 süreci, Yeni Türkiye'nin geleceğe dönük kurumsal yapısını tamamlayacağı RESTORASYON YILLARI olacak. 

TAKVİM / Bülent Erandaç

BEDİÜZZAMAN’IN İSLAM KARDEŞLİĞİNE VE IRKÇILIĞA BAKIŞI

A- Milliyet fikri

Bediüzzaman Hucurat Suresi’nin 13. ayetini tefsir ederken, “Şu ayet-i kerimenin ifade ettiği yüksek hakikat hayat-ı içtimaiyeye ait olduğu için, hayat-ı içtimaiyeden çekilmek isteyen Yeni Said lisanıyla değil, belki İslamın hayat-ı içtimaiyesiyle alakadar olan Eski Said lisanıyla, Kur’an-ı Azimü’ş-şan’a bir hizmet maksadıyla ve haksız hücumlara bir siper teşkil etmek fikriyle yazmaya mecbur oldum.”3 diyerek Hucurat Suresi 13. ayetinin, tüm insanlığın ve özellikle Müslümanların toplumsal hayatına baktığını ve Müslümanları bir araya getirmenin temel şartlarına işaret ettiğini ifade ediyor. Ona göre Kur’an’a ait olan her şey çok değerlidir. İnsanların bir kadınla bir erkekten yaratıldıklarını, sonra kavim ve kabilelere ayrıldığını gösteren bu ayetin, İslam birliğinin şartlarını ifade etmesi bakımından yüksek bir hakikat ihtiva etmektedir.

Bediüzzaman ayette geçen “Tearüf” (tanışma) kelimesinin ifade ettiği mana üzerinde durarak “ayet-i kerimenin ifade ettiği tearüf ve teavün düsturunun beyanı için” özetle şöyle diyor: “Bilindiği gibi bir ordu tugaylara, tugaylar alaylara, alaylar taburlara, taburlar bölüklere, bölükler takımlara ayrılıyor. Bunun amacı, askerlerin değişik yönlerini ve yeteneklerini ortaya koymak ve o yeteneklere göre görev dağılımını yapmaktır. Böylece o ordunun fertleri yardımlaşma prensibiyle gerçek bir görev yerine getirmiş olacaklar ve toplumun sosyal hayatı düşmanın saldırısından korunmuş olacak. Hiç şüphesiz ordunun muhtelif kısımlara ayrılmasından maksat, tugay ve taburların birbirilerine karşı husumet beslemeleri ve kavga etmeleri değildir. Tıpkı bunun gibi, İslam toplumu da kabile, kavim ve gruplara ayrılmış büyük bir ordu hükmündedir. Fakat bu toplumun çok sayıda birliğini gerektiren yönler vardır. Her şeyden önce Yaratıcıları bir, Rezzakları bir, Peygamberleri bir, kıbleleri bir, kitapları bir, vatanları bir… Bu kadar birlikler elbette ki kardeşliği, muhabbeti ve birliği gerektiriyor. Anlaşılıyor ki, kabile ve gruplara bölünmüş olmak, şu ayetin ifade ettiği gibi, tanışmak, yardımlaşmak ve dayanışmak içindir, birbirini inkâr etmek ya da birbirileriyle kavga etmek için değildir.”4

Kur’an’ın ifade ettiği milliyet fikri hakkındaki görüşlerini bir paragrafta izah eden Bediüzzaman, özellikle zalim Avrupa yöneticilerinin tahrikiyle gelişme gösteren günümüz milliyetçilik hareketlerine dikkat çekerek şöyle diyor: “Milliyet fikri bu asırda çok ileri gitmiş, özellikle de dessas Avrupa zalimleri, parçalayıp yutsunlar diye bu fikri Müslümanlar içinde menfi bir şekilde uyandırıyorlar.”5

Bediüzzaman’a göre milliyet fikri içinde nefsanî bir zevk, gafletkarane bir lezzet ve uğursuzca bir güç vardır. Onun için bu zamanda sosyal hayatın içinde olanları bu zevkten vazgeçirmek mümkün görünmediği için onlara “milliyetçilik yapmayınız” denilmez.

B- Milliyetçiliğin kısımları

Bediüzzaman orijinal bir tespitle milliyetçiliği “menfi ve müspet” olmak üzere iki kısma ayırmaktadır.

1) Menfi milliyetçilik

Her iki milliyetçiliğin özelliklerini sayan Bediüzzaman’a göre menfi milliyet öncelikle olumsuz, uğursuz ve zararlıdır. Ayrıca başkasını yutmakla beslendiğinden diğer kavimlere ve ırklara karşı düşmanlık besler ve onlara karşı uyanık davranır.

Bediüzzaman bu tür bir milliyetçiliğin düşmanlığa, kargaşaya ve keşmekeşe sebebiyet verdiğini, hem ayet-i kerime hem de hadis-i şerif ile yasaklandığını ifade eder. Bediüzzaman, unsuriyet, ırkçılık ya da kavmiyetçilik şeklinde ifade edilebilen böyle fikirlere sahip olanları menfi milliyetçi olarak görmekte ve böylelerinin İslam toplumu için zararlı olduklarını dile getirmektedir. Bediüzzaman bu görüşlerini teyit için şu delilleri serdetmektedir:

a) Allah Kur’an’da şöyle buyuruyor: “Hani, inkârda direnenlerin kalbini malum gurur (cahiliye gururu) doldururken Allah, elçisine ve mü’minlere iç huzuru bahşetmiş ve onların sorumlu davranma sözüne (takvaya) sadık kalmalarını sağlamıştı. Zira onlar fazlasıyla layık ve ehildiler ve zaten Allah her şeyi hakkıyla bilendi.”6 Ayette geçen “cahiliye hamiyeti” sadece kendi kişisel gururu ve çıkarı uğruna birçok insanın zarar görmesini göze almayı ifade eden bir deyimdir. Kur’an, kendi ırkını öne sürerek başkasına hayat hakkı tanımayan sistemleri “hamiyet-i cahiliye” olarak öngörmekte ve bunu şirkin bir çirkin geleneği olarak kabul etmektedir.

b) Irkçılığı yasaklayan hadis-i şerife gelince, Resul-i Ekrem (a.s.m.) şöyle buyuruyor: “İslam cahiliye asabiyetini (ırkçılık ve kabileciliği) kökten kaldırmıştır”7Bu hadis, ırkçılığı şirkin ve putperestliğin yaygın olduğu İslam öncesi cahili dönemin bir geleneği olarak göstermekte ve İslam tarafından tamamen yasaklanmış olduğunu ifade etmektedir. Bediüzzaman bu ayet ve hadisi zikrettikten sonra özetle şöyle demektedir:

“İşte bu hadis-i şerif ve şu ayet-i kerime kati bir surette menfi milliyeti ve ırkçılık fikrini kabul etmemektedirler. Çünkü müspet ve mukaddes İslamiyet milliyeti ona ihtiyaç bırakmıyor. Acaba bir buçuk milyarlık ebedi kardeşleri insana kazandıran (İslam’dan başka) bir ırk var mıdır?”8

c) Bediüzzaman’a göre menfi milliyetin tarihte pek çok zararları görülmüştür. Mesela Emeviler milliyet fikrini bir parça siyasetlerine karıştırdıkları için hem İslam âlemini küstürdüler hem kendileri de çok felaketlere maruz kaldılar.9 Ona göre Hz. Hasan ve Hüseyin’in (r.a) Emevilere karşı mücadeleleri kuşkusuz bir din ve milliyet mücadelesiydi. Çünkü Emeviler İslam devletini Arap milliyeti üzerine dayandırıp, İslam kardeşliği bağını milliyet bağından daha zayıf bıraktıkları için iki şekilde İslam’a ve Müslümanlara zarar verdiler: Birincisi; diğer milletleri rencide ederek İslamiyet’ten uzaklaştırdılar. İkincisi de, Arap olmayan insanlara zulmettiler. Çünkü ırkçılık ve milliyet düşüncesi adaleti ve hakkı esas almadığından, Emeviler adaletle hükmedemeyip zulmettiler. Zira menfi milliyeti esas alan bir hâkim, öncelikle kendi ırkdaşını tutar, adaletle hükmedemez. Oysa İslam’ın adalet anlayışında dine bağlılık önemlidir. Dine bağlılık yerine milliyete bağlılık ikame edilemez; edilse adaletle hükmedilemez. O zaman hakkaniyet gider, zulüm olur. İşte bu düşünceden hareket eden Hz. Hüseyin (r.a) dini rabıtayı esas alarak Emevilere karşı mücadele etmiş ve şahadet makamını elde etmiştir.10

d) Bediüzzaman’a göre menfi milliyet fikri, sırf İslam âlemini ve özellikle Osmanlı devletini parçalamak için Avrupalı zalim yöneticiler tarafından Müslümanların içine atılmış ve teşvik edilmiştir. Sonuçta Osmanlı devleti yıkılmış, yerine T.C. devleti kurulmuştur. Ancak daha önce Osmanlı tebaası olan halklardan, sözde müstakil onlarca devlet kurulmuş, fakat bu devletler Batı’ya ya da Rusya’ya bağımlı hale getirilmişlerdir. Denilebilir ki, İslam birliğini dağıtmak ve o birliği sağlayan Hilafet gücünü elinde bulunduran Osmanlı devletini yıkmak için çıkarılan 1. Dünya savaşı menfi milliyetin insanlığa ve Müslümanlara ne kadar zararlı olduğunu açıkça göstermiştir.11

e) Irkçılığın İslam dünyası için büyük bir handikap olduğuna işaret eden Bediüzzaman özelde, değişik ırklara mensup olan vatandaşlarımızın durumunu ele alıyor ve özetle şöyle diyor: “Şimdi farklı ırklara mensup olan vatandaşlarımız, birbirlerine en çok muhtaç oldukları bir zamanda, üstelik onları esir almak isteyen düşmanları varken, ırkçılık damarıyla birbirilerine yabani bakmaları ve birbirilerini düşman telakki etmeleri tarifi imkânsız büyük bir felakettir. Adeta bir sineğin ısırmaması için müthiş yılanlara arka çevirmek, böylece sineğin ısırmasından kurtulmaya çalışmak bir divaneliktir. Aynı şekilde büyük ejderhalar hükmündeki Batılıların doymak bilmeyen hırslarını tatmin için pençelerini uzattıkları bir sırada, ırkçılık fikriyle dindaşlarına düşmanlık ve kin beslemek çok tehlikelidir ve her iki tarafın da o düşmanın pençelerine düşmelerine bir sebeptir.”12

f) Kuşkusuz vatandaşların birbirlerine karşı kardeşçe hisler beslemelerinde muvaffak olmaları ve barış içerisinde yaşamaları devlet politikasına bağlıdır. Eğer devlet politikası vatandaşlar arasında ayırımı öngörüyorsa ya da herkesi Türk sayarak kendisini Türk kabul etmeyenlerin üzerine kanun gücünü gönderiyorsa, devlet adil ve tarafsız davranacağı yerde tahrik ediyor demektir. Bu durumda iş ciddileşir ve ırklar arasındaki ihtilaf daha da büyümeye başlar. Bu yüzden Bediüzzaman uyarıcı bir üslupla doğu vilayetlerindeki vatandaşlara (Kürtlere) veya güney tarafındaki dindaşlara (Araplara), bizden değildirler diye adavet beslemenin, onları hor görmenin ve onlara karşı cephe almanın büyük bir felaket olduğunu dile getirmektedir. Ona göre ne doğuda ne de güneyde yaşayan insanlar arasında Türk düşmanı vardır. Her şeyden önce güneyden Kur’an nuru ve İslamiyet’in ziyası gelmiştir. O nur bütün Anadolu’da vardır. Dolayısıyla onlara adavet etmek Kur’an’a ve İslam’a adavet manasına gelir ki, bu da toplumun dünya ve ahiret hayatına adavet etmekle eş düzeydedir.13

g) Bediüzzaman’ın, ister Türkçülük, ister Kürtçülük ya da Arapçılık olsun bütün menfi milliyetçileri aynı kategoride mütalaa ettiğini görüyoruz. Ancak Bediüzzaman tarihi bir gerçeğe dikkat çekerek, dünyanın neresinde yaşarsa yaşasın bütün Türklerin Müslüman olduklarını, Türklerin diğer milletler gibi, “Müslim ve gayri Müslim” diye ikiye ayrılmadığını, Müslüman olmayan Türklerin Türklük ile bir alakalarının kalmadığını (Macarlar gibi) dile getirmekte ve Türklere hitaben özetle şöyle demektedir:

“Ey Türk kardeş! Bilhassa sen dikkat et. Çünkü senin milliyetin İslamiyet’le imtizaç etmiş, ondan ayrılması mümkün değildir. Milliyetini İslam’dan ayırsan mahvolursun. Zira bütün mazideki övünç kaynağın İslamiyet’in defterine geçmiştir.”14 Üstadın bu ifadesinden anlaşıldığına göre, hâkim sınıf olarak Türklerin sorumlulukları daha fazladır. Türklerin bu sorumluluk bilinciyle hareket edip daha çok İslam’a sahip çıkmaları ve menfi milliyetten uzak durmaları gerekir. Türkler ve Türk devletinin yöneticileri, bir ailede olduğu gibi baba rolünü üstlendikleri için, kardeş ırklardan gelebilecek kaba davranışlara ve olumsuz tavırlara karşı nazik davranmak zorundadırlar.

2) Müspet milliyet

Bediüzzaman’a göre müspet milliyet, sosyal hayatın dâhili ihtiyaçlarından ileri geliyor. Dolayısıyla bu tür milliyet yardımlaşmaya ve dayanışmaya sebep olduğu gibi, büyük bir gücün meydana gelmesini sağlar ve İslam kardeşliğinin gücünü ortaya çıkarır. Ona göre Müslümanların milliyeti bir vücuttur; aklı İslamiyet, ruhu Kur’an ve imandır. Sosyal hayatın dâhili ihtiyaçlarından gelen bu milliyet, yani mukaddes İslamiyet milliyeti ayrıştırıcı değil birleştirici ve kaynaştırıcıdır. Özellikleri şunlardır:

a) Müspet bir milliyetten bahsedilebilmesi için öncelikle milliyet fikrinin İslamiyet’e hizmetkâr olması lazımdır. Başka bir deyimle, milliyet düşüncesi İslam’a kale olmalı, ona zırh olmalı, fakat asla yerine geçmemelidir.

b) Şüphesiz hem milliyetin hem de İslamiyet’in insana kazandırdığı bir kardeşlik anlayışı vardır. Her iki kardeşlik de insana güç veriyor. Ancak bu konuda İslam kardeşliği ırk kardeşliği ile asla mukayese edilemez. Çünkü İslamiyet’in kazandırdığı kardeşlik içinde bin kardeşlik vardır. İslam kardeşliği ebedidir; yani berzah ve Ahiret âlemlerinde o kardeşlik baki kalıyor. Oysa ırk kardeşliği ne kadar güçlü de olsa kabir kapısında sona eriyor.

c) Müspet milliyet İslamiyet’in bir perdesi hükmünde olmalıdır. Yani milliyeti kaldırdığımız zaman ardında İslamiyet görünmelidir. Aksi takdirde milliyeti temel alarak onu İslamiyet’in yerine ikame etmek, aynı zamanda ciddi bir şekilde Müslüman olduğumuzdan bahsetmek iki yüzlülük olur. Tıpkı bir kale içinde muhafaza edilen elmasların, kalenin duvarına yerleştirilmesi, kalenin duvarındaki taşların da kalenin içinde muhafaza edilmesine benzer. İslamiyet bir elmas hazine gibidir. Müspet milliyet o elmasları kuruyan kalenin duvarlarındaki taşlara benzer. Kalenin içindeki elmas hazinesini kalenin duvarındaki taşlarla değiştirmek ahmaklıktan başka bir şey değildir.15

d) İslam’ın ırkçılığı reddetmesi, kişinin mensup olduğu milletini sevmemesi demek değildir. Bir insanın kendi ırkını sevmesi için birçok sebep bulunabilir. Dillerinin, geleneklerinin ve kültürlerinin bir olması bu sebeplerden bazılarıdır. Hz. Peygamber’in (a.s.m.) “Kişi milletini sever”16 hadisi de bu şekilde yorumlanmalıdır. Ancak burada önemli olan, ırkımıza karşı beslediğimiz bu sevginin, başkasının inkarına yol açmamasıdır.

e) Bir insanın, İslam’a hizmet eden ecdadı ile iftihar etmesi ırkçılık değildir. Çünkü bu tür övünmeler hem Sahabe, hem Tabiin, hem de tüm İslam tarihi boyunca sıkça görülen hususlardır. Bilindiği gibi, Uhud harbinde Katade b. Numan’ın gözüne bir ok isabet etmiş ve gözünü çıkarmıştır. Resul-i Ekrem (a.s.m.) o mübarek ve şifalı eliyle Katade’nin gözünü alıp yerine yerleştirmiştir. Bu vaka çok şöhret bulmuş; hatta Katade’nin torunlarından birisi, Ömer b. Abdulaziz’in yanına geldiğinde kendisini: “Ben öyle bir zatın torunuyum ki, Resulullah (a.s.m.) onun çıkmış gözünü yerine koymuş ve gözü şifa bulmuştur” şeklinde tanıttırmıştır.17 Bunun gibi bir Türk’ün, Hz. Peygamber’in (a.s.m.) hadisine mazhar olan Sultan M. Fatih ile övünmesi, ya da bin yıl İslam’a hizmet eden ecdadıyla iftihar etmesi ırkçılık değildir.

C- Devletin milliyetçilikle ilgili politikaları

1) Avrupa’da baş gösteren milliyetçilik hareketleri 20. yüzyıl itibariyle Asya kıtasında uyanan kavimler arasında da yayılmaya başladı. Uyanan ve Avrupa’nın parlak uygarlığına kapılan kavimler her konuda olduğu gibi milliyetçilik konusunda da Avrupa’yı körü körüne taklit etmeye başladılar. Bediüzzaman “Halbuki her milletin kamet-i kıymeti ayrı bir elbise ister”18 diyerek bu taklitçiliğe karşı çıkmaktadır. Ona göre Avrupa ve Asya insanları bir cins kumaş bile giyecek olsalar tarzları ayrı ayrı olmak lazım gelir. Sözgelimi, bir ihtiyar hocaya tango bir kadın elbisesi giydirilmediği gibi, bir kadına bir jandarma elbisesi giydirilmez. Avrupa bir dükkân ve bir kışla ise, Asya bir çiftlik ve bir cami hükmündedir. Bir dükkâncı dansa gider ama bir çiftçi gidemez. Aynı şekilde cami kıyafeti ile kışla kıyafeti bir değildir.19 Bu ifadeler, taklitçiliğin kendi milliyetini inkar anlamına geldiğine işaret etmektedir.

2) Cumhuriyetin kuruluşundan itibaren Türkiye Cumhuriyeti devletini idare edenler, her hususta Batı’yı taklit ederek açık bir şekilde ulusçuluğu ve Türk milliyetçiliğini esas aldılar. Bu amaçlarını gerçekleştirmek için kendilerine iki ana hedef seçtiler. Birincisi, başka kavimleri yok sayma politikasıdır. Türkiye Cumhuriyeti sınırları içerisinde başka kavimlerin varlığını inkâr etme politikası her zaman devletin değişmez politikası olmuştur. Kürtler üzerindeki baskıların bugün nelere mal olduğunu artık bilmeyen yoktur. İkinci hedef olarak da, dinin Anadolu halkı üzerindeki etkisini yok etmek için büyük çabalar sarf etmişlerdir. Kur’an harflerinin Latin alfabesiyle değiştirilmesi, din derslerinin kaldırılması ve kadınla ilgili kültürleri kökten değiştirme gayretleri, hep dinin halk üzerindeki tesirini yok etmeye yönelik çabalar olarak tarihe geçmiştir. Devlet başkanlarının etrafında kümelenen kimi aydın ve yazarlar da bu değiştirme politikasına çanak tutmuşlar ve “Kâbe Arab’ın olsun Çankaya bize yeter” diyecek kadar eblehleşmişlerdir.

3) Devleti idare edenleri kullanmak isteyen gizli komiteler, Türkçülüğü ve menfi milliyetçiliği reddeden Bediüzzaman ve onun gibi insanları da Kürtçülükle itham etmişlerdir. Bediüzzaman, kendisini Kürtçülükle suçlayan Türkçülere cevap verirken aynı zamanda Kürtçülük yapmanın vahim sonuçlarına da işaret ediyor; özetle şöyle diyor:

BEN ELHAMDÜLİLLAH MÜSLÜMAN’IM. Her zaman kutsal milletimin 350 milyon (şimdi 1.5 milyar) efradı vardır. Böyle ebedi bir uhuvveti tesis eden ve dualarıyla bana yardım eden ve içinde Kürtlerin ekserisi bulunan 350 milyon kardeşi menfi milliyet fikrine feda etmek ve o mübarek hadsiz kardeşlere bedel, Kürt adını taşıyan ve Kürt milletinden olan dinsiz veya mezhepsiz bir mesleğe mensup birkaç kişiyi kazanmaktan yüz bin defa Allah’a sığınıyorum. Ey Mülhid! Senin gibi ahmaklar lazım ki, Macar kâfirleri ya da dinsiz olmuş ve Batılılaşmış üç beş Türk’ün muvakkat kardeşliğini kazanmak için, 350 milyon hakiki ve nurani bir cemaatin baki kardeşliğini terk etsin.”20

Bu ifadelerden anlaşıldığına göre, ırkçılık yapanlar bütün İslam âlemiyle kardeş olma gibi değerli bir avantajı kaybediyorlar. Bediüzzaman’a göre Kürtçülük ya da Türkçülük yapan bir kimse 1,5 milyarlık İslam kardeşlerini kaybediyor, onun yerine dinsiz veya mezhepsiz birkaç dostu kazanıyor. Bu kaybı göze almak büyük bir ahmaklıktır.

4) Bediüzzaman’a göre menfi milliyet esası üzerinde Türkçülük yapanlar gerçekte Türk düşmanı olan ve kendi menfaati uğruna her türlü mukaddesatı feda edebilen hamiyetfüruş dinsizlerdir. Bediüzzaman onlara hitaben özetle şöyle diyor: “Ey mülhidler! Ben Türk denilen bu vatanın ehl-i iman olan kısmıyla, İslamiyet milliyeti ve ebedi ve hakiki bir kardeşlik ile alakadarım. Bin seneye yakın bir zamandır; Kur’an’ın bayrağını cihanın her tarafında galibane gezdiren bu vatan evlatlarını, büyük bir övünçle ve İslamiyet hesabına seviyorum.”21

Ona göre milliyetçiliğin ölçüsü İslam dinine bağlılık ve sevgidir. Eğer İslamiyet’e inanmıyorsanız ya da inandığınızı söylediğiniz halde gerçekte sevmiyorsanız Türkçülük iddiasında bulunmanız bir aldatmacadır.

5) Bediüzzaman gençlere yönelik olarak kurulan ve gençleri İslam’dan uzaklaştırmak için akla zarar programlar uygulayan “Halk Evleri” gibi müesseselerin faaliyetlerine büyük tepki göstermektedir. Gençlere yönelik olarak hazırlanan bu tür faaliyetlerin Türk gençliğini zehirlemeye yönelik olduğuna işaret ediyor. Ona göre Milliyetçilik ve Türkçülük perdesi altında bu faaliyetleri yürütenler gerçekte Türk düşmanı olan gizli komitelerdir. Özetle şöyle der:

“Sen ise ey sahtekâr! Türk’ün hakiki ve milli iftihar vesilelerini unutturacak bir şekilde Türklerle mecazi ve muvakkat bir kardeşliğin vardır. Sana soruyorum: Türk milleti yalnız 20-40 yaş arasındaki gafil ve heveskâr gençlerden mi ibarettir? Acaba onların menfaati ve onlar için yapılması gereken hizmet, sadece onların gafletlerini arttıran ve ihtiyarlıkta onları ağlattıracak şekilde muvakkat bir güldürmekten mi ibarettir? Eğer hamiyet-i milliye bundan ibaret ise ve ilericilik ve hayattaki mutluluk bu ise, ben o Türkçülükten ve o milliyetçilikten kaçıyorum; sen de benden kaçabilirsin.”22

6) Cumhuriyetin ilk yıllarından itibaren benimsenen Türkçülük politikası ne yazık ki, menfi milliyetçilik esasları üzerine bina edilmiştir. Bu durum başta Kürtler olmak üzere diğer kavimleri küstürmüş ve devletle uyum sağlamalarına engel olmuştur. Milli Eğitim’deki dini boşluktan istifade eden mülhidler Kürt çocuklarını dini kaygılardan uzak ve tamamen bir Kürt milliyetçisi olarak yetişmelerini temin etmişlerdir. Denilebilir ki, bugünkü manzara, 1960’larda Doğu ve Güneydoğu’nun şehir merkezlerinde ve kasabalarında kurulan ve dini inkâr eden programlarla dolu olan resmi okulların bir neticesidir. İnsanların maymundan geldiğini ve dinin, bir gün mutlaka bilime karşı iflas edeceğini genç Kürtlere anlatan Türk öğretmenler hâlâ yaşıyorlar. Ne yazık ki, dinsizlik derslerini alan o genç Kürtler bugün çoğunlukla yasa dışı örgütlerin yöneticisi durumundadırlar.

Eğer sivil kuruluşların gayretiyle doğu vilayetlerinde kurulan İmam Hatip liseleri olmasaydı, bugün durum çok daha ciddi ve tehlikeli olurdu. Ama üzülerek belirtmek gerekir ki, milliyetçiliği esas alan devlet içindeki bazı odaklar hep bu okullara karşı çıktılar ve hâlâ karşı çıkmaya devam ediyorlar. “Rüzgâr eken fırtına biçer” kaidesince, bugün Kürtlerin bir siyasal kalkışma yapmalarından endişe eden Türkçüler, başlarını iki avuçları arasına alıp derin düşünmelidirler. Üstelik 30 yıl süren kirli savaşta bunca maddi ve manevi kayıplara rağmen sözde milliyetçiler ders almış görünmüyorlar. Çünkü bu zümreler, hâlâ ülkenin geri kalmışlıkla ilgili tüm ihmallerini ve her türlü vebali din üzerine atmak istemektedirler.

Bediüzzaman, bu mücadelenin sonunda, Türk milletini ve Türkçülüğü İslam’a karşı kullanan gizli bir zındık komitenin muvaffak olamayıp geri çekileceğini, bunu ahirzaman ile ilgili rivayetlerden anladığını dile getirmiştir.

Sonuç

Bu topraklarda yaşayan insanları birbirine bağlayan en güçlü bağ din kardeşliği bağıdır. Allah Kur’an-ı Kerim’de mü’minlerin sadece kardeş olduklarını beyan buyurarak din kardeşliğinin nesep ve ırk kardeşliğinin üstünde olduğunu vurgulamıştır. Bugün Türkiye’de yaşayan insanların büyük bir çoğunluğu (% 99’u) Müslüman’dır. Menfi milliyetçiler aksini iddia etseler de, bu vatan toprakları üzerinde yaşayan insanları bir arada tutan çimento dindir. Tek başına dil ya da başka bir unsur değildir. Dinin çağımızda yükselen bir değer olması, Müslümanların hâlâ ne kadar dine muhtaç olduklarını açıkça göstermektedir.

Özellikle Doğu ve Güneydoğu’nun dağlarına “Ne mutlu Türküm diyene!” ya da “Bu vatan Türklerindir” ya da “Türkiye Türklerindir” gibi sloganlar yazmak bir vatanperverlikten ziyade bir hıyanettir. Bizzat Güneydoğulu bir vatandaş olarak ve halen o bölgede yaşayan bir insan olarak, bu tür kışkırtmaların Türk milli birliğine bir fayda temin etmediğini, aksine ayrılığa ve husumete sebep olduğunu söyleyebilirim.

Bu şirin ülkemiz olan Türkiye, eski zamanlardan beri çok değişikliklere maruz kaldığından, ayrıca asırlarca İslam merkezi olması haysiyetiyle değişik İslam milletlerinden Anadolu’ya çok göç olmuştur. Bu topraklar üzerinde yaşayan insanların ırkları birbirine geçmiştir. Türkleşen Kürtler olduğu gibi, Kürtleşen Türkler ve Araplar da mevcuttur. Ancak Levh-i Mahfuz açılsa kimin hangi milletten olduğu hakiki olarak anlaşılabilir.

 Öyleyse milliyetçiliği ırk esasına dayandırmak doğru değildir. Eğer din birliği varsa milliyet birliği de var demektir.

Müslüman olan herkes, ister Türk, ister Arap veya Kürt olsun bu vatanın asıl sahibidir. Batılıların tüm çabası, Kürtleri azınlık olarak göstermek ve uluslararası hukuk normlarına göre Kürtlere farklı hakların verilmesini temin etmektir. Batılıların amaçları bellidir. Onlar Türkiye’yi bölerek kendilerine bağımlı sözde müstakil bir Kürt devletini kurmak istiyorlar. Kuşkusuz hiçbir Batılının yeni bir İslam devletini istemediğini anlamak zor değildir. O halde Batılılar neden bir Kürt devletinin kurulmasını istesinler? Bana göre Kürtlere, bu vatanın asıl sahipleri olarak konuşma hakkı, dillerini öğrenme ve çocuklarına Kürtçeyi öğretme hakkı ve Kürtçenin okullarda tercihli bir dil olarak okutulması gibi birçok hakları kendimiz vermeliyiz. Buna itiraz edenlerin niyetleri hiç de iyi değildir. Çünkü onlar bu itirazlarıyla Kütlerin asimile olmalarını beklemektedirler. Bu durum İslam kardeşliğine aykırıdır.

Bu topraklarda yaşayan insanları birbirine bağlayan en güçlü bağ din kardeşliği bağıdır. Allah Kur’an-ı Kerim’de mü’minlerin sadece kardeş olduklarını beyan buyurarak din kardeşliğinin nesep ve ırk kardeşliğinin üstünde olduğunu vurgulamıştır. Bugün Türkiye’de yaşayan insanların büyük bir çoğunluğu Müslüman’dır. Menfi milliyetçiler aksini iddia etseler de, bu vatan toprakları üzerinde yaşayan insanları bir arada tutan çimento dindir. Tek başına dil, ya da başka bir unsur değildir. Dinin çağımızda yükselen bir değer olması, Müslümanların hâlâ ne kadar dine muhtaç olduklarını açıkça göstermektedir. Diğer taraftan bu Anadolu toprakları göç yolu üzerinde kurulduğu ve asırlarca İslam merkezi olduğu için buraya çok yerlerden göç meydana gelmiştir. Dolayısıyla ancak Levh-i Mahfuz açılsa herkesin gerçek ırkı anlaşılabilir. Şu halde milliyeti ırk esasına dayandırmak yerine herkesin ortak paydası olan din esasına dayandırmak daha gerçekçidir.

Dipnotlar 1- Hayat Kitabı Kur’an (M. İslamoğlu), Hucurat, 49/10. 2- Hucurat, 49/13. 3- Mektubat, s. 364, Zehra yayıncılık, İst., 1998. 4- a.g. e.,s. 364 5- a.g.e., s. 365. 6- Fetih, 48/26. 7- Ahmed b. Hanbel, Müsned, IV, 199, 204, 205. 8- Mektubat, s. 365. 9- a.g.e.,s. 365. 10- Mektubat, s. 66. 11- a.g.e., s. 366. 12- a.g.e., s. 366. 13- a.g.e., s. 367 14- a.g.e., s. 367. 15- a.g.e., s. 367. 16- a.g.e., Hakim, Müstedrek, III, 131. 17- a.g.e., s. 163. 18- a.g.e., s. 267. 19- a.g.e., s. 267. 20- a. g.e., s. 478. 21- a. g.e., s. 479. 22- a.g.e., s. 479 23- Şualar, s. 537. Zehra Neşriyet, İst., 1998. 24- Mektubat, s. 369.